Masz szesnaście lat i dobrze wiesz co znaczy ból egzystencji. Patrzysz wokół i zastanawiasz się, czy da się mieć jeszcze bardziej pod górkę? Ciężkie jest życie nastolatki, zwłaszcza tej z dobrego domu. Skończyły się nieprzygotowania, funkcja kwadratowa to czarna magia, rozpadł się kolejny, kilkutygodniowy związek, a rodzice znowu pokłócili się o rachunki. To wszystko sprawia, że jeszcze mocniej zaczęłaś zastanawiać się nad sensem życia. Znasz to, wiem, że tak. Jednak samo rozmyślanie to niestety troszeczkę za mało, każda szanująca się intelektualistka [którą niewątpliwie jesteś] swoje myśli przelewa na papier.
Brzmi jak coś niewykonywalnego? Nie martw się, specjalnie dla Ciebie przygotowałam mini-kurs, który pozwoli Ci szybko wspiąć się na pseudo literackie wyżyny. Zaraz po przeczytaniu zabierz się do pracy, by móc wkrótce bezkarnie uzurpować sobie tytuł Pisarza-Filozofa. Chómanisty.
#1
Na początek warto wybrać sobie temat wypowiedzi. Na szczęście, okazuje się, że wcale nie jest to takie trudne jak mogłoby się wydawać. Wszystkie dotyczą Twojego Własnego Bólu Istnienia. Ważne jest to, by czytający czuł, że to co opisujesz, jest dokładnie tym, co kryje się w zakamarkach Twojej niezbadanej duszy.
Wait, 'niezbadanej duszy'? Oczywiście, że tak! Nikt poza Tobą nie wie co się w niej kryje. Ta głębia, ta pasja!
#2
Jak wcześniej wspominałam, Twoja wypowiedź ma być w stu procentach szczera, a przynajmniej tak ma wyglądać. Nigdy nie stałaś nad przepaścią, od środka nie pożerały Cię robaki i kompletnie nie wiesz jak to jest być w agonii? Nie szkodzi, to nieistotne. Przenośnie są ważne, podkreślają wagę Twojego Bólu. Niech brzmi jak kartka z najbardziej skrywanego pamiętnika. Tego, którego chowałaś gdzieś, głęboko pod materacem. Ludzie lubią czuć, że wiedzą o Tobie wszystko.
#3
Podstawą są jak najdłuższe zdania rozwinięte. To nieprawda, że utrudniają komunikację i sprawiają, że Twój tekst brzmi jak bełkot. Tak mówią tylko zacietrzewione umysły po studiach, z wbitym w tyłek kijkiem. Ludzie bez polotu i finezji. Twoje myśli są zbyt wzniosłe, by umieścić je w kilku, oddzielnych zdaniach. Zamiast kropek stosuj przecinki, pomogą rozdzielić kolejne myśli. Za nic miej składnię, jesteś ponad zasady. Błędy których nie podkreśla Word to nie błędy.
#4
Twoja filozoficzna wypowiedź powinna zawrzeć motyw kontrastu. Nie ma w tym nic dziwnego, w końcu Twoja dusza to zderzenie zupełnie odmiennych żywiołów. Jesteś jak ogień i woda, czerń i biel, zło i dobro w jednym. Jak Yin i Yang. Nie pisz o rzeczach, których Twój czytelnik może nie znać, zawieraj oczywistości. Dzięki temu, odbiorca będzie mógł utożsamić się z Tobą, co tylko podniesie rangę Dzieła.
#5
Jeżeli jednak, nie masz konkretnego pomysłu, pisz jak najbardziej ogólnikowo. Im bardziej niezrozumiale tym lepiej. Dzięki temu Dzieło doczeka się wielu interpretacji i osiągniesz ten sam efekt co w punkcie czwartym.
#6
By wzmocnić efekt objawienia, którego doznają Twoi czytelnicy, pomiędzy zdania wpleć coś o miłości. Nic tak dobrze się nie sprzedaje jak tęsknota, ciepło drugiej osoby i dźwięk bijącego serca. Jednakże ważne jest, by ta miłość miała bardzo silny wymiar duchowy, w końcu jesteś romantyczką. Seks jest dla blachar, nie dla Ciebie.
#7
Poszukaj w google sentencji po łacinie. Dzięki nim Dzieło będzie brzmiało jeszcze bardziej intelektualnie. Pamiętaj, że każde zdanie w tym języku brzmi mądrze. Tak jest i już.
Nie unikaj również taki zwrotów jak: tudzież, niczym, wszak, albowiem, bynajmniej, kontemplacja, bezkres itp. Zainwestuj w mały notesik i zapisuj sobie w nim wszystkie trudne wyrazy. Nigdy nie wiadomo kiedy mogą się przydać. Nic przecież tak nie ułatwia czytania, jak śledzenie tekstu z jednoczesnym wertowaniem słownika.
#8
Całość zakończ jakimś głębokim stwierdzeniem i viola!
Wuj Coelho byłby z Ciebie dumny.
#9
Pamiętaj jednak, że moje rady nie są ważne. Najważniejsza jest Twoja wolna, niczym nie skrępowana wyobraźnia. Nie da się jej zamknąć w ciasne ramy, 'róbta co chceta'.
Na zakończenie, by jeszcze bardziej pokazać Wam jak bardzo jestem za nastoletnią twórczością przedstawię swoją własną, ekhm.. wypowiedź. Postaram się by zawierała chociaż część wyżej wymienionych cech naszego ulubionego nurtu literackiego.
Stoję nad przepaścią. Obca, niewyobrażalna siła rozrywa moje wątłe ciało niczym stado żarłocznych sępów. Poczułam ból, gdy moje ramię zniknęło w ich ogromnych dziobach, by w niedalekiej przyszłości stać się przystawką dla skrzekliwych, żądnych pokarmu piskląt. Ono nie odrośnie niczym prometejska wątroba, a ja do końca życia pozostanę kaleką ich niepohamowanego apetytu. Jak Majowie powoli spuszczający krew z nieszczęsnego jeńca tak i ja powoli umieram. Jednak jak i na niego, tak w końcu na mnie przychodzi czas ostatecznej ofiary. Pozbawiona kolejnej kończyny zaczęłam spadać. Za późno na odwrót, jeszcze chwila, a zostanie po mnie tylko ciepła, plazmatyczna masa przyjmująca kształt dowolnego naczynia. Za sobą słyszę dźwięk łopoczących skrzydeł tak dobrze znanych mi ptaków. Czego chcą? Silne uderzenie o kamień sprawia, że pociemniało mi przed oczami. Otwieram je i oddycham z ulgą odkrywając, że mrożące krew w żyłach dźwięki skrzydeł to w rzeczywistości dźwięk bicia Twojego serca. Zamykam więc szybko oczy, wtulam się jeszcze mocniej i zasypiam przy najcudowniejszej muzyce jaką kiedykolwiek dane mi było usłyszeć.
Na brzegu rzeki Pisi usiadłam i płakałam,
Adrianna
źródło: www.boska.pl